به اسم حبیب...

مدتی است مطلب تازه ای در تارنمایم نگذاشته ام. در اولین نگاشته نوشتم که می خواهم برای خدا بنویسم. هرچند پایبندی به این پیمان، بسیار سخت است ولی پایبندی نسبی به آن ممکن می نماید. خواستم برای خدا بنویسم و این به معنای ننوشتن هم هست. یعنی بسیاری وقتها بیشتر باید سکوت کرد نه نوشت. تأمل زیادی لازم است تا گفتاری، درخور تقدیم به دیگران شود. نه تنها تأمل بلکه قوت روح لازم است تا کلامی به دردی بخورد و در جانی بنشیند و تشویش نیفزاید. خدا حفظ کند استادمان را که با همه ی بزرگی و دانایی اش در درس اخلاق، بیش از همه یک جمله ی ساده و تکراری را گوش زدمان می کرد: «عزیزان من! گناه نکنید.» ولی همین جمله به ظاهر ساده، چنان مخاطبان را به خود می آورد که کم نظیر بود. در این شبکه جهانی نباید برای رفع خستگی یا بی کاری پرسه زد. وبگردی با ولگردی توفیری ندارد. باید خودم را دریابم پیش از آن که برای کم نشدن مخاطبین تارنمایم، هر روز به دنبال مطلبی هرچند بی فایده باشم.

برای هم دعا کنیم...